Motyw na sierpień: cierpliwość

Tempo, w jakim upływa czas, nieustannie mnie zaskakuje. Dopiero czekałam na pierwsze cieplejsze wiosenne dni, gdy tymczasem pod koniec lipca wyraźnie poczułam zbliżającą się jesień. I nie wiem czy to ten oddech jesieni (podobno pierwsze bociany już odleciały!), czy może jeszcze jakieś inne czynniki wpłynęły na mój refleksyjny nastrój, ale koniec lipca był dla mnie czasem wielu przemyśleń i całego mnóstwa wniosków. Zdałam sobie sprawę, czego mi najbardziej potrzeba i na tym chcę się w sierpniu najmocniej skupić. Zatem motywem na najbliższy miesiąc będzie… cierpliwość.

Nabrać dystansu

Wydawało mi się, że w ostatnich kilku latach moja cierpliwość wzniosła się na zupełnie inny poziom. Może i jestem spokojniejsza i bardziej opanowana, ale nadal są dni, kiedy ze zmęczenia i niewyspania „odpalam się” z powodu błahostek i nawet to kiedyś tak wyczekiwane „mamo”, słyszane danego dnia po raz 3876251 potrafi wyprowadzić mnie z równowagi. Pora więc nieco zwolnić i popraktykować stoicyzm. A swoją drogą jakie to fascynujące, że ta filozofia, kiedyś  zupełnie dla mnie absurdalna, wraz z upływem czasu stała się tak bliska mojemu sercu.

Wolniej i cierpliwiej

Współczesny świat coraz bardziej przyzwyczaja nas do tego, że wszystko mamy na wyciągnięcie ręki, wszystko odbywa się w tempie ekspresowym, a konieczność czekania bywa dla nas irytująca, wręcz niezrozumiała. Zamawiając coś przez internet szukamy oferty, gwarantującej najszybszą przesyłkę. Wybierając się w podróż, zazwyczaj wybieramy najszybszy środek transportu. Przedłużające się oczekiwanie na danie zamówione w restauracji, budzi w nas irytację. Z jednej strony dużą popularnością cieszą się książki, czy konta na Instagramie, traktujące o życiu w rytmie slow, z drugiej zaś strony większość z nas traktuje je raczej jako ciekawostkę, niż inspirację do zaprowadzenia zmian w swoim życiu  – ot, miły obrazek, na który chwilę popatrzymy, by za moment wrócić do swojego kołowrotka, w którym czasami już ledwo wyrabiamy z codzienną gonitwą.

Co się dzieje z czasem?

Trudno dziwić się tej narastającej irytacji, kiedy kurz z podłogi sprząta za nas robot, pranie robi pralka, obiad gotuje thermomix, naczynia zmywa zmywarka, a my nadal cierpimy na nieustanny brak czasu. Gdzie w takim razie ten czas umyka? Nie mamy czasu zdrowo gotować, bo szybciej jest sięgnąć po gotowe danie, z niekoniecznie zdrowym składem. Nie mamy czasu iść do lekarza, bo kolejki i odległe terminy. Nie mamy czasu iść na spacer, bo tyle rzeczy jest do zrobienia i wszystko na już, i wszystko najważniejsze, najpilniejsze. Nie mamy czasu pobawić się z dziećmi, czy po prostu pogadać z nimi, pobyć razem… To gdzie w tym wszystkim czas na życie? Coś tu poszło bardzo nie tak.

Drepcząc do celu

Pierwsza połowa sierpnia zapowiada się u mnie bardzo intensywnie. Dlatego tym bardziej cieszę się, że będzie to okazja do ćwiczenia mojej cierpliwości. Później przyjdzie czas na złapanie oddechu, a jak przypuszczam, wówczas cierpliwość przyda mi się jeszcze bardziej. Lubię nad sobą pracować. Kiedy widzę, jaką drogę przeszłam, jak bardzo się zmieniłam w ostatnich latach, wiem, że to, co robię, ma sens. Czasem chciałabym, by niektóre zmiany zachodziły szybciej i tu właśnie przyda mi się to zaplanowane na najbliższe tygodnie ćwiczenie cierpliwości. Przecież czasami sama droga, prowadząca nas w jakieś miejsce, może być równie ekscytująca, co sam cel. Wszystko zależy od perspektywy, jaką przyjmiemy.

W swoim tempie

Miałam tyle planów związanych z letnim czasem. Oczami wyobraźni widziałam półki w spiżarni stopniowo zapełniające się przetworami, pięknie utrzymane, równiutkie grządki w warzywniku, ogródek, który „sam się robi”. Ile z tego udało mi się zrealizować, lepiej przemilczę. Jednak zamiast machnąć ręką na te marzenia, co początkowo zamierzałam uczynić, chcę teraz powoli, cierpliwie, krok po kroku je realizować. Nie mam wielkich oczekiwań, ale po prostu chcę coś robić, cokolwiek, co przybliży mnie choć odrobinę do realizacji tych planów. Cierpliwość w tym wszystkim na pewno bardzo mi pomoże.